Prezerwatywy

Obecnie główną bronią w walce z niechcianą ciążą stała się prezerwatywa. Jej popularność i popyt na nią wynika nie tyle z chęci zapobiegania ciąży, ile jej skuteczność w zapobieganiu rozprzestrzeniania się chorób przenoszonych drogą płciową, również AIDS. Prezerwatywa stanowi gumowy walec ślepo zakończony, który po nałożeniu na członek otacza go powłoczką ściśle przylegającą do jego skóry, aby zablokować wypływ spermy.
Samo słowo”kondom” jest podobno spuścizną po doktorze Condomie, nadwornym lekarzu Karola II Angielskiego. Człowiek ten w siedemnastym wieku konstruował kondomy z jelit owczych spryskanych dla ładnego zapachu pachnidłem. Inny znawca problemów seksualnych, Włoch Fallopius ( który poza tym zidentyfikował i nazwał swoim imieniem jajowody, czyli przewody Fallopiusa) już sto lat przed panowaniem Karola II zrobił prezerwatywę z płótna.
Zachwalał on skuteczność swojego wynalazku, twierdząc, iż z tysiąca stu mężczyzn, którzy go używali, ani jeden nie zaraził się chorobą weneryczną. W siedemnastym i osiemnastym wieku wzrosła popularność prezerwatywy. Mężczyzną, który poniósł największe zasługi na polu popularyzacji prezerwatywy ze względu na jej wartość jako metody antykoncepcyjnej, był osiemnastowieczny libertyn włoski Giovanni Casanova. Niestety, pierwsze kondomy bynajmniej nie były skuteczne.
Nie można było na nich polegać w kwestii ochrony przed chorobami przenoszonymi drogą płciową, gdyż bakterie powodujące rzeżączkę i inne choroby weneryczne przenikały przez ścianki jelit zwierzęcych, poza tym nie zawsze naciągnięty na członek kondom pozostawał na nim przez cały czas odbywania stosunku. Współczesna prezerwatywa została wyprodukowana w połowie dziewiętnastego stulecia, kiedy to pojawił się stosowany surowiec w postaci gumy wulkanizowanej.
PREZERWATYWY

Ostateczny przełom przyniosły wczesne lata trzydzieste dwudziestego stulecia wraz z pojawieniem się lateksu, pochodnej gumy, materiału cieńszego, a zarazem wytrzymalszego od poprzednich. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych popularność prezerwatyw drastycznie spadła, co miało związek z dwoma ważnymi przełomami w wiedzy medycznej. Pierwszym z nich było odkrycie, iż penicylina i inne antybiotyki leczą syfilis i rzeżączkę; drugim- wynalezienie doustnego środka antykoncepcyjnego dla kobiet, „pigułki” hormonalnej, która prawie całkowicie zastąpiła prezerwatywę w jej głównej funkcji, zapobiegania ciąży. Lecz wraz ze wzrostem świadomości spowodowanym epidemią AIDS prezerwatywa wróciła do łask jako najskuteczniejszy środek zapobiegający przenoszeniu wirusa HIV.
Prezerwatywę naciąga się na członek tak, że sperma wydalona podczas ejakulacji powstaje uwięziona w przestrzeni na jej czubku, zwanej pojemnikiem. Należy przy tym pamiętać, iż pewna ilość plemników zostaje wydalona wraz z wydzieliną z gruczołu Cowpera, warunkiem zachowania skuteczności prezerwatywy jest nałożenie jej na członek przed pierwszym wprowadzeniem go do pochwy. Stopień skuteczności prezerwatywy przy typowej staranności użycia wynosi dwanaście (liczbę tę stanowi liczba ciąż na każde sto kobiet polegających przez rok na tej metodzie); przy użyciu perfekcyjnym analogiczny wynik wynosi dwie ciąże na sto kobiet. Prezerwatywa może ulec pęknięciu; przy nieostrożnym stosowaniu można doprowadzić do rozlania spermy, która może się wówczas przedostać do pochwy partnerki.
Jednym ze sposobów zwiększenia skuteczności zapobiegawczej prezerwatywy jest pokrycie jej warstwą środka plemnikobójczego; niektóre marki prezerwatyw są fabrycznie pokryte takim preparatem, zazwyczaj nonoksynolem-9. Używanie płynów i kremów nawilżających (preparatów lubrykacyjnych) mających na celu zastąpić naturalny śluz pochwowy, wyprodukowanych na bazie substancji oleistych, może spowodować pęknięcie lateksu i przenikanie nasienia na zewnątrz prezerwatywy.
Jeśli więc zachodzi potrzeba stosowania środka nawilżającego, należy sięgać po preparat wyprodukowany na bazie substancji wodnych. Niektóre typy prezerwatyw są fabrycznie powlekane warstwą preparatu wyprodukowanego przy użyciu właściwych składników. Obje partnerzy powinni osiągać sprawność w nakładaniu prezerwatywy, choć umiejętność ta jest oczywiście ważniejsza dla osoby, która ją nosi. Prezerwatywy wyjęte z opakowania są odpowiednio zrolowane.
Zrolowaną prezerwatywę umieszcza się na szczycie członka w stanie erekcji, zostawiając około centymetra wolnej przestrzeni, w której zbierze się wydalone w czasie stosunku nasienie, a następnie odwija się zrolowane warstwy w dół członka aż do samej podstawy trzonu. Palcami jednej ręki należy wycisnąć powietrze uwięzione w pojemniku na szczycie kondomu, gdyż parcie bąbelków powietrza uwięzionych pomiędzy lateksowymi ściankami stanowi najczęstszą przyczynę pękania prezerwatyw podczas stosunku płciowego. Prezerwatywa jest bardzo łatwo dostępna, kosztuje niewiele; cena może być wyższa w przypadku prezerwatyw powleczonymi preparatami plemnikobójczymi czy nawilżającymi, wyprodukowanych w rozmaitych kolorach i kształtach.
Ogólnie rzecz biorąc stosowanie prezerwatyw nie powoduje skutków ubocznych, z wyjątkiem rzadkich przypadków uczulenia któregoś z partnerów na lateks lateksu. Niektórzy mężczyźni uparcie odmawiają nałożenia prezerwatywy. Zaradzić w takiej sytuacji może prezerwatywa kobieca, która umożliwia kobiecie korzystanie z podwójnej ochrony: przed ciążą i chorobami wenerycznymi. Jest ona stosunkowo nowym wynalazkiem (dopuszczona do sprzedaży w lutym 1992 roku, przez FDA), od niedawna obecnym na rynku, i wciąż prowadzone są badania zmierzające do jej udoskonalenia. Damski kondom to sakiewka luźno dopasowana do kształtu pochwy, zamknięta na jednym z końców, którą kobieta wprowadza głęboko do pochwy. Otwór sakiewki wystaje na zewnątrz pochwy, pozwalając na penetrację członka.